Straalangst

Hoe ben jij opgevoed? Mocht je alles zelf bepalen, helemaal je eigen weg kiezen, al experimenterend en was er dan volop ruimte om te evalueren? Of ben je juist grootgebracht met het idee dat je aan bepaalde verwachtingen moet voldoen? Moest je binnen de grenzen passen en mocht je vooral niet te veel gedoe veroorzaken?

Velen van ons zijn groot geworden op de laatste manier. Of dat nu helemaal waar is of niet, we hebben het in ieder geval zo gevoeld. Ten eerste was er de bezorgdheid van je ouders om je veilig te houden. Daarom mocht je dingen (nog) niet alleen of werd je gewaarschuwd of geen (al te grote) risico’s te nemen. Daarnaast werd ons geleerd om rekening te houden met de gevoelens van de mensen om je heen: het juiste te doen, en ervoor te zorgen dat het goed gaat met anderen. Dat is op zich natuurlijk een heel lovend voornemen. Zorgen dat het goed gaat met anderen. Ik denk wel eens: dat zouden we in deze individualistische, egoïstische maatschappij wel eens wat vaker mogen doen. Maar toch zie ik in mijn praktijk vaak het tegenovergestelde. Met name vrouwen, die helemaal in de knel raken doordat ze zichzelf helemaal wegcijferen. Teveel van zichzelf weggeven, zeker als er een gezin, een baan, een familie en vriendinnen zijn die aandacht nodig hebben. Dan zijn we zelf maar al te vaak de sluitpost. En ten slotte moeten we voldoen aan wat ‘men’ van ons verwacht. De maatschappij, je werk, de kerk, je directe leefomgeving. Deze (soms onuitgesproken) druk en regels leggen een klamme deken om al onze wensen en verlangens.

Maar is het wel zo dat die verwachtingen van iedereen om ons heen komen? Vaak zijn wij het zelf die ons geen toestemming te geven om groots te zijn. Omdat we bang zijn dat we het eigenlijk niet kunnen. Omdat we niet willen dat een ander in onze schaduw staat. Omdat we geen gedoe willen veroorzaken. Het kan tenslotte niet zo zijn dat het met anderen slecht gaat, vanwege ons. We noemen dat ook wel eens: straalangst.

En toch…. toch denk ik dat er niets egoïstisch aan is om te stralen. Sterker nog: ik denk dat we er juist een voorbeeld mee zijn voor anderen. Door alles te geven en te delen wat ons is meegegeven, verrijken we de ander juist. Die staat helemaal niet in onze schaduw. Welnee, die trekt zich er juist aan op en kan er ook door gaan stralen. Want stel je eens voor wat er zou gebeuren als we allemaal grootser zouden zijn dan we nu zijn? Wat zou dat teweeg brengen? Er is niets verlichts aan om jezelf kleiner te maken, zodat anderen zich niet onzeker bij je voelen, zegt Marianne Williamson in haar beroemde gedicht. En ik ben het volmondig met haar eens. Ik denk dat juist wij vrouwen, mogen stralen en daarmee een inspiratie voor anderen te zijn.

Dus: ga maar lekker doen wat er van je verwacht wordt: groots zijn en stralen. Want daar heb je alles voor meegekregen wat nodig is.

Saskia Geraerts